’zaman kendine benzetmez herkesi’
þimdi ben ekimde aðlasam
kasýmý yýkar gözyaþlarým
yas ile tutulan
iki yarým ayým
gece inmiþ gözlerime
can karanlýk keder uzun
güne dönmüyor dünya
çarem azdý
kanýyorum bir avuç topraða
hasretim
kitabesi solmuþ iki mezar taþýna
s/öz düþünce k/aðýda
sýðýnýrým can kaleme
yazarým
iki b/ölümde parçalanmýþ hayata
I
usul boylum
acýnýn üstüne çiçekli perdeler çeksem
soyunsam kalbimden yokluðunu
yeniden girsem yaþamýn koynuna
korkarým yine bir ayrýlýða gebe kalmaktan
bilsen içimde doðuramadýðým
ne çok sancýlý bekleyiþler var
bir(i) sen
ah bil sen
II
saçý karam
yaþýn yaþýma denktir
ömrümün hangi çaðýna dokunsam
elimde eskiyor zaman
kimsesizliðimi büyüten yýllar içinde
þiirler nice dosttur bana
kelimeler tutar sensizliðimin yasýný
bakma cümlelere yüklediðim intizara
tersine aksa da umman
atmadým daha küreklerimi
sütünün her damlasý helaldir
ki...rabbim üç uçurtma salmýþ
göðsümün göðüne
yön vermek için yollarýna
biraz rüzgârým þimdi
salýnýyor umutlarým göz bebeklerimde
vaktince uçup
onlarda takýlacak bir insan dalýna
dolaþýrlarsa açarým
bunun için anayým
sen gibi
Seyran Tankuþ