BENİM ÇOCUKLUĞUMUN DESTANI

Böyle miydi o zamanlar,
Lamba varsa, GAZI yoktu.
Sözümü yaþayan anlar,
Yemek varsa, TUZU yoktu.

Tarla kýraç, arkada dað,
Ýnek sütsüz, kýrk kere sað,
Kýlçýklý fasulyede yað,
Bazý vardý, BAZI yoktu.

Önlüðümüz yakasýzdý,
Ayakkabýya su sýzdý,
Kalem yoktu, hoca kýzdý,
Defter yoktu, YAZI yoktu.

Öðretmen " Temiz ol " derdi,
Anam da " Kül Suyu " verdi,
Müzik dersi boþ geçerdi,
Türküsü yok, SAZI yoktu.

Kibarlýk yok, herkes yaban,
Nerde ceket, nerde kaban,
Para yok ki alsýn baban,
Oðlaný yok, KIZI yoktu.

Süt tozunu sabah içti,
Elbisemi " Ebem " biçti,
Çocukluðum böyle geçti,
Zevki yoktu, HAZI yoktu.

Bayram, seyran gelmez dile,
Moral yoktu, yüzler güle,
Merhamet ve Sevgi bile,
Býrak çoðu, AZI yoktu.

Herkesten ayrý yemezdin,
Her bayram pak giyemezdin,
" Yemem, içmem " diyemezdin,
Cilvesi yok, NAZI yoktu.

Böyle idi köylerimiz,
Pek gülmezdi yüzlerimiz,
Hep yaraydý dizlerimiz,
Aðrý vardý, SIZI yoktu.

Bunlar gerçek... Gör ve iþit,
Her þey tekdi, yoktu çeþit,
Herkes fakir, herkes eþit,
Mal da, mülkde, GÖZÜ yoktu.

Bildiðimiz, namus, ar’dý,
Cemiyeti benlik sardý,
Akþamlarý " Masal " vardý,
Televizyon, DÝZÝ yoktu.

Evde konuþan pederdi,
Yaðlý yeri hep o yerdi,
" Sus, çocuk konuþmaz " derdi,
Ýsa’nýn da SÖZÜ yoktu.






Sosyal Medyada Paylaşın: