SOLUK RESİMLER

Üçü oðlan beþi kýz

Tamý tamýna sekiz

Mes’ut kardeþlerdik biz

O yýllar ne yýllardý…



Bahçeli kerpiç evin

Kuyusu vardý derin

Kovasý mahallenin

Bu kuyudan dolardý.



Kaplardý tüm bahçeyi

Kokusu çiçeklerin

Esen yel serin serin

Yapraklarý yalardý.



Anam kilim dokurdu

Babam Kur’an okurdu

Okurdu, okuturdu…

Talebeleri vardý.



Ev reisi babamdý

Korkardýk, sert adamdý

Fýrçayý yiyen sessiz

Bir köþede aðlardý.



“Aþaðý ev” di adý

Un, bulgur saklarlarlardý

Orda yufka yapmaktan

Garip anam bîzardý.



Komþu, eþ, dost, akraba

Gece hep bir arada

Ýçerde yanar soba

Dýþarda yaðan kardý.



Bu fakir sade evden

Ýlk ablam oldu giden

Gidince bilmem neden

Herkesi hüzün sardý.



Derler: “Hayýrlý iþti…”

Þehre gelin gitmiþti

Derken hüzün bitmiþti

Artýk mevsim bahardý.



Sonra bütün kardeþler

Sýrayla birer birer

Daðýldýlar gittiler

Hangisi bahtiyardý?..



Kim sorsa bu soruyu

Akar gözlerin suyu

Saadet, dipsiz kuyu

Keder hepsine yârdý.



Ama isyan etmezler

Severler, kin gütmezler

Yanarlar da tütmezler…

Þükreden insanlardý…



Ahmet KÖKEN
Sosyal Medyada Paylaşın: