17 ağustos annelerinden biriyim ben...
17 AÐUSTOS ANNELERÝNDEN BÝRÝYÝM BEN…
Hayatý kýzýnýn doðumunda ve gülüþünde tadan,
Güneþi onun gözleri, gökyüzündeki ayý onun yüzü sanan,
Yüreðinde binlerce yýldýzý,hala sadece kýzý için saklayan
Bir anneyim ben.
Þimdi.....Denizleri bitkin, sahilleri gölgeli,
Çiçekleri renksiz bulan,
Menekþeyi, nergisi bile tanýmayan,
Gözleri hep, ama hep uzaklara dalan,
Üzerinde isim yazmayan mezarlara aðlayan
Enkazdaki feryatlarý, hemen her gece duyan,
Hatýralarýný,mutluluklarýný yine o mezarlarda arayan
17 aðustos annelerinden biriyim ben.
Ýmkansýzdýr, unutmak ve unutturmak yaþanan felaketi.
Yine imkansýzdýr ruhen ölmüþken, fiilen yaþam halleri.
Gökyüzü hep pusludur bize, yosunludur kýyýlarý denizlerin.
Aðustostan sonra her mevsim hep sonbahardýr þimdi.
Anneyim ben, her gün, yitirdiðim canýma aðlar bu yürek
Sonra, nedensiz matem dolu bu kaderime.
Ýçim kurur, silerken gözlerimdeki yaþý.
Son damlasý, onun üzerine býraktýðým bir demet gülde kalýr.
Ama dilini bilmem çiçeklerin, görmem aslýnda renklerinide
Tanýmam artýk, o acý bilmez elleri de.
Þimdi Yüzümde maskem, silerim gözlerimi.
Ben Tarih attým, 17 aðustos yazdým,
Ateþ çubuklarýyla yüreðime.
O günden sonra sanki Doðmadý hiç güneþ,
Geceleri saydým hep hüzünle.
Ne uðruna kefen giyildiðini düþündüm,aðladým ve yine aðladým
seninle gitti yüreðim ve dönmedi hala.
þimdi......içinde matem,yüreði yaþlý
yüzünde sahte tebessümlerle gezen,
mutlu geçmiþini, enkazlar arasýnda arayan bir anneyim ben.
Gökyüzü puslu, kýyýlarý yosunlu hep denizlerin.
Çiçekler renksiz ve isimsiz, þimdi süsü deprem þehitlerinin.
Yüreðinde sakladýðý binlerce yýldýzla,
17 aðustosta kefen giydiren kýzýna
O annelerden biriyim ben.
Yüzümde maskem
yüreðimde matem,
Ýçimde sönmez bir ateþ,
Kýzýnýn baþ ucuna býraktýðý bir demet çiçekle,
Ona kavuþmayý bekleyen,
17 aðustos annelerinden biriyim ben.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.