Vuslata Uzanan Eller....

Feryad!.. feryad! hep feryad.
Yürek sýzým dinmiyor ey! hat...
Pembe düþler gördüðüm ufuklar,
Gecelerine hayallerimi yüklediðim yýldýzlar,
Sen! hayallerime doðan gök kuþaðým,
Yedi renginde taçlanan Türk oðlu,
Hilâl’ine çökmüþ, þeytan karasý bulutlar...

Zehirli sarmaþýklar sarmýþ güllerimi,
Paslý hançer yarasýnda yüreðim.
Duasýz býrakmýþlar sana hasret ellerimi,
Zincirlere vurulmuþ bükülmez bileðim...

Sindirmiþler özümde, tüm sevdalarý,
Tabutlarda taçlandýrmýþlar bedenimi.
Mezar taþlarýnda iki kelime!!!
Sadece, Þehid Mehmet!..kalmýþ adlarý.

Riyakar yüzler, umursamaz.
Gemi! batmýþ çýkmýþ ne yazar.
Salmýþ kaptan-ý derya, meczup masallarý,
Deliye dönse, çýrpýnsa da Ah! öksüz Hazar..

Küllenen yüreklerde mahkum sevdalar,
Hazan mevsiminde sanki ulu çýnar,
Bir yel ki esen, kuruyor tüm damarlar...

Kýrdýlar kollarýmý, savruldu yapraklarým.
Kavuþamadý vuslata uzanan eller....
Uykuya dalmýþ rüyadayým sanki,
Uyan! uyan diyor bak þehidler.

Erdinç SERT
Sosyal Medyada Paylaşın: