Toz, toprak sin içinde solarken güz dudaklar,
Bebeksi düþlerini köstebekler emzirir;
Son yaðmur sularýyla süzülmüþ de yanaklar,
Yüreði hasretinden azat kor gizem erir.
Kendini sevenine yasaklayan o dilber,
Ötelenmiþ bir aþkýn kopuk neva telinden,
Çaðlara destan aðýt, sürgit en güzelinden,
Adýný yaþatacak makber þarkýsý bekler
Vefasýza vefa mý?.. Elverir... Evvelemir,
Gök bakýr deðil artýk, yer þimdi daha demir,
Ezgisinde perde yok, sözünün imlasý tok,
Þair istese bile beste tutmaz bu þiir.
Toz, toprak sin içinde solarken güz dudaklar...