Kimse el uzatmýyor oracýkta duran boþluða,
Kalbim en gürültülü caddelerin tam ortasý gibi,
Bu sesler ormanýnda eriyorum sanki,
Çaresiz direniyorum her dönüm noktasýnda.
En çok da bir ceket gibi giydiðim ruhum geliyor yabancý bana,
Bir beden büyük sanki üzerime;
Fazlalýklar, asýl eksiklikleri doldurmuyor iþte.
Hangi yükü taþýyan hamalým ben?
Baþýmý alýp duvarlara vursam, kýrsam kendimi parça parça,
Hangi hüzne memurum ben?
Bir yaðmur yaðýyor gözlerime,
Gürültülü mü gürültülü.
Bir hüzün sýzýyor penceremden,
Yüklü mü yüklü.
Hangimiz yaþadýk ölmeden bir günü?
Bir gürültülü dünya iþte yaþadýðýmýz,
Miadýný henüz doldurmamýþ,
Ama sayýlý günlü.
Herkes gibi iþte yaðan o yaðmur,
Kimse bilmez içinde solan gülü.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.