Þimdi öldüðüme sakýn inanmayýn. Bir zamanlar ben de yaþardým. Siz insanlar gibi. Altýn sarýsý saçlarým. Ýnci gibi diþlerim vardý. Koþardým yorulmazdým. Çýn, çýn öterdi kahkahalarým. Severdim usanmazdým. Yorulmak ta ne idi. Benim için bilmezdim. * Þimdi öldüðüme inanmayýn sakýn. Kuþlarýn konup ta Üzerim de öttüðüne. Mezarým da otlarýn bittiðine. Bakmayýn... Bir zamanlar. çift sýra olurdu. Çocuklar gençler önümde. Bana OCAKBEYÝ derlerdi. Yaþadýðým zaman da. Gür, gür gürlerdim. * Adým saným tutardý gökleri.. Nutuklar çekerdim. Þiirler okurdum katmerli. Gök kubbeyi doldurur du sevgim. Þimdi yaþamýyorum. Issýz bir tepede mezarým. Ne gelen ne de gidenim var. Beni çok çabuk unuttu dostlarým. Ben de öldüm her canlý gibi. Ama öldüðüme sakýn inanmayýn. Hepinizden bir fatiha bir selam beklerim. * OCAKBEY.. Arif ocakçý ocakbey..
Sosyal Medyada Paylaşın:
ocakbey Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.