Ýnce düþüncelerini çizerken denizin derinlerine sessizce Ay dolanýr gider Güneþ kor iplerini yavaþ yavaþ çeker sularýn üzerinden...
durgunsun yine o gün batýmlarýnda deniz hasret içine çöker senin aþkýn gemisi uzaklaþýrken sahilinden henüz mehtabýn çok erken son yemeklerini martýlar yavrularýna götürürken içini buruk bir sevinç sarar yine yalnýzsýndýr eflatun denizin rengine aldanma sakýn...
þimdi huzursuzluk baþlar dalgalarý kýrar özlem ýþýklarý gözlerin uzaklara giderken simsiyah bulut sarar ay kývrýlýr sevdalarý dolar þimþekler çakar gönlünde o kim bilir þimdi nerede bir baþka yerde baþka þehirde kim bilir kiminle...
hüzün dolaplarý geride sýralanmýþ sahilinde ayaðýný kaplar yürürken ýslak serin kum taneleri de yakar bir tek sevgi damlasý düþer kýyýsýna denizin kavuþur buðusunda ýlýk nefesin o da göz yaþý rengine boyanýr limanýn...
Gel de gör ki Ýçimde yanan bir alev hasretin þimdi suskundur o kimin dumanýdýr...
’’Bir koyda oturmuþsun yine gizlice’’
Behçet Bük 549/25.9.2014
Sosyal Medyada Paylaşın:
GünbatımıerkenBehçetBük Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.