DERKEN ŞAİRLER DE ÖLDÜ

DERKEN ÞAÝRLER DE ÖLDÜ

Týpký Ýstanbul’un iki yakasý gibi
Biz baþka þehirlerin insanlarýydýk.
Ne söylesek sesimiz duyulmaz
Ne desek anlaþýlmazdý hicrana gebe feryadýmýz

Ve insanlarý
Þiirler birleþtirir dedik
Þairleri olduk vuslatýn
Kimimiz þark
Kimimiz garp
Ve þimal
Hatta cenup’a yöneldik

Tuzaðýna düþerek ideolojik saplantýlarýn
Birimiz daðda avlandýk
Diðerimiz behiþt eyledik yüreklerimizi
Öbürü nifak ekti topraða
Diðeri saðýr ve dilsiz

Biz bizden yoksun
Biz inançtan yoksun
Fermanlar çýkardýk katlimize
Bu yüzden çýktý insanlýk firara
Ve ayrý düþtük

Baþta Tanrýyý katlettik,
Sonra insanlýðý
Derken þairler de öldü
Ne bir sala okundu ne de ezan duyuldu

Hüma Efkan

Sosyal Medyada Paylaşın:

Hüma Efkan Åžiirleri

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

En Çok Okunan Şiirleri

GÜNAYDIN SEVDİĞİM DELİ ADAMLAR SUS RİYAKAR, İKİ YÜZLÜ İNSANLAR GÜNAYDIN BABALAR GÜNÜ ŞEHLA BAKIŞLI CEYLAN DÜN DÜNDE KALDI AZİZİM. AYRILIĞIN ERTESİ GÜNÜ AH BE ÇOCUK