Canım Ayrılık

Ayrýlýðýn bilmem kaçýncý sabahý.
Göðsümde memleket kadar geniþlik.
Çekin bayraðý çocuklar çekin.
Ýçimde özgürlük dalgalansýn.
Bugün en sevdiðimden selam var.
Caným ayrýlýk.

Dudaðýmda þiir þiir yanýk izleri.
Bir ismi tutturmuþum belliki,sigarayý bir nefesle yakar gibi.
Nâili bakýyor kitap arasýndan.
Utanýyorum.
Efendim! Diyorum.
Bu zaman ki.
Bizâr eyledim insanlýktan.
Öyle ki,güruha girdim inançlardaki aþksýzlýktan.
Efendim!
Aramýzda bir ölüm beklentisi.
Caným ayrýlýk.

Bir adam var sokaklarda yalnýzlýðýný dolduran.
Sonra bir kadýn.
Parça parça bölünmüþ þarkýlarda.
Yalnýzlýðýn yüksek rakýmlýðýnda buluþurlar.
Sokaðýn sonuna bir varsalar.
Anlayacaklar.
Aralarýnda koskoca.
Caným ayrýlýk.

Sol memenin altýnda bir damar çatlak.
Bu nehirden ince bir sýzý akar.
Bebek! Der bir kadýn.
Cennet dökülür ayaklarýndan.
Dokuz ay.
Bir gece.
Aralarýnda iki kelime.
Sebebi.
Caným ayrýlýk.

Allah var ki; ana rahmine insaný vâv gibi koyan.
Elif ol ! der hayat.
Kainâtýn sýrrý bu duruþtan açýða çýkar.
Ama önce.
‘Ýkra!’
Der Kur’an.
Ýkra!
Ýki vâv arasýnda eliften yana uzun kalma.
Kalýr insan.
Yanýlýr.
Ateþe en çok da bu yanýlgýdan atýlýr.
Yoksa.
Allah ile kalp arasýna giremezdi hiçbir vesvese.
Sebebi hep.
Caným ayrýlýk.

Sosyal Medyada Paylaşın: