Henüz çocuktuk biz Korku nedir bilmezdik Demir paralarý raylarýn üzerine sýralardýk Kara treni beklemeye koyulurduk
Henüz çocuktuk biz Korkunç bir o kadar da karanlýk Göz gözü görmüyor tünelin içi Sesimiz yankýlandýkça, biz gülüyorduk Koþuyorduk bizi karþýlayacak ýþýða doðru
Henüz çocuktuk biz Kara tren sesleniyordu uzaklardan bize Biz korku nedir bilmezdik Kaçmak yerine, tünelin duvarlarýna sarýlýrdýk
Henüz çocuktuk biz Kara tren tünele girer Yüzümüzde þekiller yaratýrdý Umurumuzda olmazdý
Henüz çocuktuk biz Raylarýn üzerine sýraladýðýmýz Demir paralarýn þeklini merak ederdik Kara tren onlarýn üzerinden geçmiþti
Henüz çocuktuk biz Bir sonraki trenin geliþiyle kadar Etrafa fýrlayan þekil almýþ Demir paralarýný toplardýk
Henüz çocuktuk biz Saat baþý geçen kara treni beklerdik biz Her geçen tren kendine özgü þekiller yaratýrdý Korku nedir bilmezdik
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gulsum Kuruoglu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.