O kadar çok þeysin ki, fýsýldayýþýn bile Aþýðýn mýzrabýndan dil aldýrýr Feride’m. Bir bakýþýn Þeytan’a, bir gülüþün Kâbil’e Ebrehê diyarýndan fil aldýrýr Feride’m.
Kamer buluta kýzar; geceyi bürür diye Yýldýzlar güne küser; sabaha yürür diye. Belki senden uzakta baþka yar görür diye Ellerim gözlerime mil aldýrýr Feride’m.
Baykuþlar karanlýðý gamla bölüþüyorken Kardelenler boy verir, Zemheri üþüyorken. Öyle bir sevda ki bu; baþkenti düþüyorken Vuslat sýnýrlarýndan il aldýrýr Feride’m.
Yanar elbet; sön desem sönmeyecek yüreðim Dur desem, durmayacak; dönmeyecek yüreðim. Ýsminden baþka çölde dinmeyecek yüreðim Ab-ý hayat þehrinden sel aldýrýr Feride’m.
Sevdan ki, hüznü aþkýn lûgatýndan çýkarýp Yýldýzsýz bir gecede hüsraný aþkla karýp, Kelimelere küsmüþ bir ümmiye yakarýp Þaire gözlerinden el aldýrýr Feride’m.
Yaðmur gizlice aðlar; damlayý göl sanarak Gün önünde diz çöker; için için yanarak Dolunay, kaþlarýný hilâlden kýskanarak Mehtabýn ýþýðýndan tel aldýrýr Feride’m.
Ýsmin ki; aþk önünde maþuka diz çöktürüp Nefesin koktu diye güle yaprak döktürüp Adýný anar diye bülbüle gül söktürüp Mecnun’un gölgesinden çöl aldýrýr Feride’m.
Bakýþýn ilkbahardýr; ansýzýn yaðmak için Gözlerin güne deðer; zifiri boðmak için. Gülüþün, bir dudakta yeniden doðmak için Anka’nýn kanadýndan kül aldýrýr Feride’m.
Kaînat eþi deðil saçýnýn bir telinin Mecnun farkýnda deðil, küçücük emelinin. Bil ki sevdan, sabahý seyreden bir gelinin Duvaðýna dokunup, tül aldýrýr Feride’m.
Saat deðil an bile geçmez senden uzaksam Gözlerindir gördüðüm; hangi noktaya baksam. Nasýl bir aþktýr ki bu, ömrü bin kere yaksam Ýbrahim’in elinden gül aldýrýr Feride’m.
05.02.2008
Beylikdüzü
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yavuz Dogan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.