aðýr yükü omuzlamýþ usulca seyrediyordu alemi bir an da görmez oldu gözleri caný çýktý çýkacak ayak ucundan... yýðýldýðý yer girdap misali çektikçe çekiyordu... ufacýk bir ýþýk hüzmesi deðdi maviliðine hüzünle.. gülümsedi.. kanat çýrparken ak güvercin sonsuzluða uzanýverdi.. tebessümün hüznü düþtü yüzüne.. kalabalýk, insanlar telaþlý hissedemediler o an sessiz senfoniyi.. doðruldu.. silkeledi üstünü baþýný ve karýþtý.. yalnýzlýðý artýkça, azalan kalabalýða...
þule þahin
ondokuz eylül ikibinondört ankarasý
Sosyal Medyada Paylaşın:
lâll Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.