Meltemler Konuşuyordu Benim Yerime

denizi ilk gördüðümüzde
þehirler beyaz olsun diye
asfaltýn saðýndan sessizce giden
büyük gemilerle sularýn durgunluðu
havayý hafifleten yüzüne karýþtýkça
mutluluðu bir limana baðýþlamýþ
meltemler konuþuyordu benim yerime

hangi soruyu sorsan
verecek hazýr bir cevabý olan
bütün göklere varmak adýna
oltasýný gerip aramýzý süsleyen balýkçýlar bile
böyle mutlu bir gün geçirmediler

ne terzilerin bitirdiði bir elbiseye sevinmesi
ne de giyinmesi çirkin bir kýzýn son rüyasýný
kalbimizi tüketip geldiðimiz yerde
baþý dönen kaldýrým taþlarýnýn aniden uyanmasý
bütün parlak geceleri avucuma taþýyan
baþýmdan aþaðý dökülen ateþin alevlenmesi
oysa aþk küçük adamýn adýmlarýna sýðmayan
yýldýzlar taþýyordu hayalinde

suskunluðumu hediye ettim dalgalara
hatýralarýn eridiði dudaklarým olsaydý
öper miydin beni saçlarýmdan
veya çýkmaz bir sokak bulsam
pencerelere yalvaran ilk insan yalnýzlýðým
binlerce yýl sonra ürperip baþýmý dayadýðým da omuzlarýna
okþar mýydýn denizlerin kokusuyla
veya alýp baþýný giden bir sandal
incitmesinler yakamozlarýn kalbini bir daha.


Sosyal Medyada Paylaşın: