Kýrmýzý bir rengi
Taþýyordu
Göz bebeklerin
Bir kini
Yaþýyordu
Belki bu yük
Bu endiþe
Bu þüphe
Kendini aþýyordu
Uçsuz bucaksýzdý
Toprak
Ve kýrmýzýydý
Bereket taþýyordu
Sen ne dersen de
Karanlýk
Ne söylerse söylesin
Gözlerinde kýrmýzýyla
Yüreðinde bir yerlerde
Aklýnýn bir köþesinde
Gün ýþýyordu
Ve bulutlar
Gök kuþaðýnýn altýnda ki adam
Kýsmetine
Kaderine
Ve hatalarýn piþmanlýðýna
Koþuyordu
Ve göz yaþlarý
Dolu gibi
Saðnak gibi
Tövbe edercesine
Özür dilercesine
Gözlerinden
Bereketle
Topraðýn kýrmýzýsýna
Damla damla
Düþüyordu
Durmak yorulmaktý
Yorulmak kaybetmek
Kaybetmek bitmekti
Ama o
Bittikçe
Piþiyordu
Yol hüzündü
Yolcu maðrur
Han ufaktý
Hancý maðlup
Yorgan kýsaydý
Ayak uzun
Kýþ ölümdü
Bahar aþýk
Yaz tekerrür
Sonbahar geliyordu
Ama o
Gök kuþaðýnýn altýnda ki adam
Kaçtýkça
Üþüyordu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.