ANLADIM....
Yaþamak derdin ya sen usta
Þimdi sanýrým anladým
Tek baþýna karanlýkla konuþurken geceyi yoldaþ bilmeyi
Tütünsüz kalýnan her akþamýn þafaklarý daha da bi’uzattýðýný…
Bir sabah iki siyah zeytinle de sebepsiz gülümsenebileceðini
Bir þehrin tüm IÞIKlarýný uzaktan okþayýp nasýl ýsýnýlacaðýný
Þifacý þiirlerin yürek acýlarýna merhem olduðunu
-Þimdi sanýrým anladým-
Þairlerin gök gürlerken yaðmurda sebepsiz dolaþmayý sevdiðini…
-Yaþamak derdin ya sen usta-
Hayatý tam ortasýndan öperken ýslak kalmalý benim de dudaklarým
Þiir yazmayý bilmesem de seviþmeli gözlerim dört mevsimle
Çýrýlçýplak koþmalý adýmlarým tüm kýrlangýçlarýn kanatlarýnda adým
Kalmalý en azýndan dünyanýn tam merkezinde varlýðým
Börtü böceðe yem olmadan diri diri sevmeliyim çevremde yaþama dair ne varsa….
Kelimelerden bir dergah kurup kendime
Demli bir sevinci doldurmalýyým tüm ceplerime
Aldýðým her soluk arkamdan küfretmesin diye
Musluktan dökülen su misali kana kana seslenmeliyim evrene
Ya da yýldýzlara
Ki ne kadar kapalý durursa dursun kara perdeli bulutlar….
-Yaþamak derdin ya sen usta-
“Masumiyet Müzesi” duruþlu odalara intizar etmeden
Aldýðým tek biletli bir hayatsa kýymetini bilmeliyim
Ruj kalýntýlý izmaritlere inat iki öðün seviþmeliyim
Hazýr tüm kokular dibine kadar gelmiþken burnumun
Koklamalýyým sokak kenarýndaki bir evin yüksek penceresinden bir begonyayý….
-Yaþamak derdin ya sen usta
Sanýrým þimdi anladým-
Saatlerin iþ olsun diye duvarlarda durduðunu
Yelkovan dururken de zamanýn akýp gittiðini
Bir de insanlarýn zamana ha bire direndiðini
Ýþte bu yüzden kelebekler düþmeden önce iki seviþmeliyim kendimle
-Sanýrým þimdi anladým-
Yaþamanýn en büyük aþk olduðunu …