Her intihar sahnesinde kapatýrým gözlerimi, Hayallerim etkilenmesin daha çocuk onlar. Saf yýllarýmdan uzak tutamadým kirli düþlerimi, Öldüðünü sandýðým geçmiþ piþmanlýklarým, En zayýf anýmda hemen karþýma çýktýlar.
Kin,ne de öfke beslemedim bana karþý çýkanlara, Anlamaya çalýþtým hatta,hata ekledim doðrularýma, Hep sýðýndýðým bir kelime vardý, ’’Beni Allah biliyor ya’’ Gücüme güç kattý,her kazandýðým zafer sonrasýnda.
Hatýrlýyorum bahçemizde bir ceviz aðacý vardý, Ben çocuktum,koca dalýndan kum torbasý asýlmýþtý. Mahallenin bütün çocuklarý,akþam vakti oraya toplanýrdý, Hepsinin takma bir ismi vardý, kimisi Oðuz Kaðan,kimisi ise Metehan’dý.
Mutlu olmak için bir bahanemiz yoktu, Çünkü o zamanlar hayat bize güzel gözüküyordu. Belki de büyüyerek en yanlýþ olan iþi yaptýk, Keþke bedenen olmasada,ruhen hep çocuk kalsaydýk.
Þimdi ise yalnýzlýðýmdan cesaret alýyorum, Çünkü beni yalnýz býrakmayan sadece yalnýzlýðým. Karda yaðsa yüreðimin bahar topraðýna, Yine de ben üzerinde çýplak ayak koþarým, Kaderime küsmem, Solumda hayat saðýmda ölüm ile yaþarým.
Vagif Seyyah Hüseynov
Sosyal Medyada Paylaşın:
Vagif Seyyah Hüseynov Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.