GÝDÝÞLER…
Sana ýslak kalmýþ bir Ankara’nýn kaldýrým kenarýnda sarýlsam
Ne sarý sonbahar ne rengini yitirmiþ Eylül suçlu kalsa
Müebbet kalmýþ yalnýzlýklar þahit kesilmeden dar aðaçlarýnda
Herkes gibi þiirlerde anlasa nisan kadar Eylül’ün güzelliðini…
Hani saçlarýn ne güzel sarýydý
Aðustos sonu iri üzümlere benzerdi siyah gözlerin
Yaz kavruðu aþkýn ertesi bir serinlik deðil mi dýþarýdaki mevsim
-ki ben her mevsim seni sevdim rengine aldýrmadan kokunu-
Sana dair tüm hatýralar gül kokulu sularda
Varsýn bir þiirin sana dair ulaþamamazlýða beni götürsün
Deli çýðlýklý nehirdir þehirler, gemisiz
Oysa ikimizde su burçu gibi denize baðlýydýk…
Geniþ çatýlarýyla süsleyen evlerin sokaklarýnda deðmedi miydi elin
Burçlar kuruldu sen giderken baþka ülkelere daðlar
Bana sonu bahar her þey kaldý kundaðýnda büyürken dudaðýmdaki kelimeler
Ve inan ki ben hiçbir mevsime yokluðunun acýsýný yüklemedim
Tüm tanrýlar saatlerin gölgesinde baðdaþ kurmuþ aþký konuþurken…
Kar da yaðmur da güzel kalýyor her zaman omzumda
Yalnýzlýðýmla seviþirken bir ay gölgesi olsaydý keþke
Mum “IÞIK”larýna secde etmezdi bu kadar kelimeler
Sen giderken bu sokaklar (kadar) bu denli yosun sarkýtmazdý göðsünden mýsralar …
Son sayfasý kapanan bir roman gibi kararmazdý belki hiçbir þey…