Ardından...

hangi ölüm beklenir
hangi insan kondurur düþüncesine hayýrlý bir ölümü
hangi hastalýk baþýndan atar umutlarýný
hangi ferman, infaza kadar inandýrýcýdýr...

söylenen her sözün uzerinden bir kez daha gecer insan
yaptýgý her hareketin
her ima’nýn,
sonra düþüncelerini ayýrýr aklýnda
ettigi isyanlar
ses tonunun sertlesmesinden bile piþmanlýk duyar
istemedigi halde
yorgunluktan cektigi her derin iççekiþin
O’nun tarafýndan duyulup duyulmadýgýný
yada hissedip hissetmedigni...

geri dönüp deðiþtiremiyecekleri icin
piþman olmanýn bir anlam ifade etmedigi
ama o bir anlamýn vicdanýn icin bir ömre degdigini
O’nu kaybettigin anda anlarsýn..
kýsa bir tekrar gecer gozlerinin onunden
ne cok piþmanlýk
ne cok icinden cýkamamak bu hayatýn
ya öyle yapsaydýmlara
ya yapmasaydýmlar eklenir
keþkeleri cýkartýnca aklýnda
basit teselliler kalýr.

huzurlu bir teslim olusa þükrederken bulursun kendini
belki de kaybýn buyuklugunu dusunmemek icin
yapýlan son görevin huzuruna teslim olup
icinde kanayýp duran yaraya dokunmayýp
zamaný beklersin
iyileþmeyeceklerden biri daha acýlýr icinde
ve ögrenirsin yaþamayý
O’nunla yasamayý ogrendigin gibi...

bazen dursun istersin
zamaný geriye alýp
mutlu bir bayram sabahýna
bir aile meclisinde toplanýp
kurulan sofranýn basýnda sakalasma anýna
gozlerinin icine bakýp gulumsedigin
belkide yanaklarýndan öpüp özledigin
özlem ki sýký bir sarýlmayla içini serinleten
ve son ayrýlýk anýnda
dokunamadan icinde buyuyen
ortak oldugun her anýyla
her tanýdýkla icinde acýlan
hatýrladýgýn her gunle
zaten tasýnamayan bir huzne eklenip
içine gömmek hýckýrýklarýný

ne cok keþkeler toplamýsým icimde
ne cok olsaydým, yapsaydým, gitseydimler...
simdi sýkýp yumruklarýmý
yumrukladýgým,
benim yalnýzlýgým
soyleyemeyip erteledigim
her söz bogazýmda yutkunamadýgým
aldýgým her nefes
O’nsuz bir dunyaya vermeden once
O’nun oldugu bir dunyayý düþünüp
içimi yakýyor

üzgünüm annem
sýradan sevda kafýyelerinin basitligine kaptýrýrken kendimi
senin yoklugunun agrýsýný hesaplayamadým
hic gitmeyecekmissin gibi gün ederken günümü
içimdeki dolulugunu kestiremedim

kac damla yeter bu atesi sondurmeye
kac dua ferahlatýr icimi
kac isyan
kac cýglýk
kac satýr
kac þiir
kac ömür versem
simdi gittigin yerde mutlu etmek icin seni


biliyorum
bu saatten sonra
aglayabildigim kadar aglasam
agýtlar yaksam
ne daha iyi oglun olabilrim artýk
nede geri getirebilrim
yüzünden sildigim tebessumlerini
gunde bir an sesimden esirgedim seni
ayda bir gun yüzümden
öyle kaptýrmýstým ki kendimi
sýradan dünya dertlerime
kendi bencilligimle zehirleniyorken
bana emanet ettgini unuttum
iþime gelmedi belkide
ne zamaným vardý
nede imkaným
senin, ben olmam icin harcadýgýn hayatýn
karsýgýlýný veremedim
simdi tek yapabildigim
huzur icinde yatabilmen icin
üzerine toprak atarken dualar etmek
hani yasarken bana ezberletmeye calýsýrken benim dinlemedigim
senin sabýrla bana ogrettigin
dualarýn...
þimdi dusunuyorum
keske daha cok duaný ogretebilmen icin
daha cok gorseydim seni
keske yaptýgýn guzel yemekleri yemek icin bayramlarý deðilde
acýktýgým her aný bekleseydim
düþünemediklerim icin bagýsla beni annem
verdigin en son dersle insan olmamýn geregini hatýrlattýgýn icin tesekkur ederim...


Büyükannelerin En Güzeline...


Sosyal Medyada Paylaşın: