Ölümün Nefesi

Ellerim hiç olmadýðý kadar soðuk,
Gözlerim durgun, dilim suskun.
Kalbim ise bir buz parçasý kadar sert þimdi.
Yavaþ yavaþ atýyor damarlarým,
Korkuyor çünkü!
Yeniden sevmekten, güvenmekten korkuyor.
Belki de en çok sana kýrgýn, en çok sana kýzýyor belki de.
Bazen aklýma geliyorsun, gelme!
Gece oluyor özlüyorum seni.
Hem de çok özlüyorum,
En çok geceleri aklýma geliyor kömür gözlerin.
Neden peki, neden yapýyorsun bunu ?
Madem sevmiyorsun niye kalbime giriyorsun,
Niye bu kadar güzel gülüyor gözlerin ?
Neden gittin, kimi sevdi ellerin ?
Kimi, neyi, niçin seçtin ?
Kafam yine hiç olmadýðý kadar karýþýk,
Aklýmda yine binlerce soru var.
Hepsini sormak istiyorum,
Ýçim içimi yiyor, merak ediyorum.
Bilirsin beni biraz fazla meraklýyýmdýr.
Çok soru sorarým, sürekli konuþurum.
Halbuki sen hiç sevmezsin hesap sorulmasýný,
Hoþuna gitmez, asýlýr hemen yüzün, tersler sin beni.
Ama kýzma bana, çok sevdim, çok korktum gidersin diye,
Keþke kork masaymýþým, sen zaten gidecekmiþsin.
Senin gözlerin zaten yalanmýþ.
Anladým ki tek gerçek ölümmüþ bu saatten sonra,
Çünkü sevmek ölmek demekmiþ.
Ölüyorum ben!
Ama sen yoksun, duymuyor kulaklarýn sesimi.
Ölüm çok yakýnýmda þimdi,
Ensemde dolaþýyor nefesi.
Korkuyorum!
Ellerim soðuk, gözlerim donuk,
Sen yoksun yine,
Ölümün soðuk nefesi var kalbimde!

Sosyal Medyada Paylaşın: