Muhtemelen firardý uykum, sesin böldü
ve gece parçalandý tellerin sýrtýnda
evrenin perdeleri aralandý
solgun yüzler tek tek diriliþte
kuþattý gerilla sözleri, tetiðe baðladý ellerini
pusuda yatan derviþe aðýt sundular
sonra döndüler iklimsiz þehirlere
küf kokuyordu vicdan
dedim týrnaklardan yükseliyordu varoluþ
daðlar gözlerime güneþ baktý
asumanýmda özgürlük demleniyordu
sokaklar rayiha koksa sýçrýyorum ötelere.
Gün kapattý perdeleri, çektik inceden zýlgýt
yýldýzlar abanmýþtý nehirlerin kanýna
umutlar tökezlemiþti öfkelerin çelmesinde
dedim ya korkaklar irin yalar
elma þekerinde kan doðurur yosma
kapatma kulaklarýný yarýn sana tarih yazar
sükût.
Orta Doðu’ ya
sapandan bomba düþmüþ gül dalýnda
ne de olsa dünya kan ve gül deðil mi
rüzgarlar baþka yasemine savruluyor
kadýnlar çoçuklar cinnetlere gebe
mýsralarým dað fýrtýnasý
umudum evrene cihangir bakýyor
siyahý kýrmýzýyý yaktým binlerce kez
kýrýlan dallarým yeþersin diye kan emiyor.
Bu rezil yýllarý peþkeþ çektim, Sodomlu bakireleri
ve kadýn memeleriyle seyrediyor
yanýk gözlerine sürme çeken gerillayý.
Sýðmaz þimdi sol yanýma çocuklar
aykýrýyým
ah be gözüm zor gelir hüzün, tüketiyor ölüm
kanayan yaralarýma tütün basýyor kaçakçýlar...
Sermin Çýnar/Ýzmir