YONTULMUŞ BÜYÜMELER

YONTULMUÞ BÜYÜMELER

Çokça derinlerde bir volkan…
Kaynaðýndan fýþkýrýrcasýna patlamamýþtý üst üste henüz
Lavlarla kýzýþmýþ dilden avaz avaz susmamýþtý kopamayan hýçkýrýklar.

Daðlara kar yaðardý
Topraðýn ümüðüne yapýþýp kalan.
Fýrýn kapaklarýndan
Naylon poþetlerden
Kaydýrýlýrdý sevinçler
Serçe gülüþler.
Bir sabah uyandýðýnda;
Beyaz gelinliði yýrtýlýrdý köyün
Küreklerle
Evden okula usulca.
Lastikli ayakkabýlar hünerinde
Daha hafif adýmlardý minicik yürekler baharý
Ama ak gelin düðünlerinde
Islanýr, emerdi kanýný ince bilekler
Þeffaf topuklar…
Delikli babetler
En lüksleriydi neþenin
Hele ki pamuklu botlar cakasý
Deðmesindi hiçbir keyfiyetin.
Nasipse giyilirdi bir kez daha doðarak
Deðilse, bükülürdü boyunlar
Devrilen ayaklarýna tutunarak.

Güneþin batýþýna dek
Oynanan heyecanlar
Kömür sobasý kucaðýnda
Hummalý sýzýlarla söndürülürdü.
Soyunup masumiyetinden
Haþat edilmiþ libaslar
Demir leðende azarlanýr,
Bir anne þefkatiyle
Silkelenip yýkanýrdý ardýndan.
Kaymalar, aðlamalar
Hâla kulaklarda çýnlayan engin uðultular…

Gece, uyanýp deliksiz uykusundan
Gün ile tokalaþýrken
Baharýn en güzel armaðanýydý
Hanýmelleri, menekþe cilvesi
Yasemen salýnýmý
Narin akasya peçeleri…
Uðurlandý mý
Yamanmýþ pijemalý
Yediveren gül çocuklar
Oturup bir lastik daha geçirirdi yoksunluktan
Nasýr kokan anne elleri.
Meralara koþarken
Güdülen koyunlar
Sevilip sayýlanlar adýna
Özenle seçilirdi papatyalar.
Gölgeler adýmlanarak
Ölçüldü mü zaman
Üç taþ omuzunda
Kaynardý kulpu kopmuþ kapkara çaydanlar.
Çemberinde bir çocuk
Dünyayý çevirince zayýflamýþ çubuðuyla
Bir kaplumbaða sýrtýydý aslýnda
Çokça yaþanacaðýný sanan bihaber sanrýlar…
Güvercinlerin göðsüne
Ne kadar gerilse de sapanlar
Iskalamak daha berraktý
Bir kalbin tam ortasýný oymaktan.
Kent havuzlarý
Nice kirlerle el deðiþtirirken
Sahipsiz deðildi yine de
Kaçamak yüzmelerle süslenen çayýrlar.

Sabahýn her ilahi çaðrýsý
Ýbresiydi azmin, hevesin
Okul tadýnda…
Siyah ve beyazýn cümbüþüyle
Yaya gülüþler çamurunda yollanýrdý
Çizmesiz çiçekler.
Tonlarca umut
Yüklenip küçücük omuzlara
Daha heybetli yarýnlar için
Uðurlanýrdý tüm dualar.


Ve ders:
‘Hayal bilgisi…
çýkarýn kaleminizi, kederinizi
hayat bir sýnav
kopya çekmek serbest o zaman!..’
Geçse de bir kalem
Kalemler yüzeyinden
Ecnebi hayaller beðenemezdi
Nüshasýný imzalayýp
Bir tek elleriyle kirleten.

Teknoloji abidesi enerjiye hasret
Gaz lambalarý üþümüþlüðüyle
Kýran kýrana yarýþan kýþ gecelerinde
Mýþýl mýþýl örterdi gece karanlýðýný
Masal tadýnda dinlenilen öðretiler.
Ateþ böcekleri senfonisiyle
Serin bir makam iliþtirirdi çimenler
Terlemiþ yakasýna
Kavruk yazlýk düþlerin.
Tane tane dökülürdü bakýþlara
Lacivert göðe asýlmýþ yýldýzlar
Tutunurken bir yýldýz burcuna
Kayýp düþebilirdi damdan
Acemice tutkular…
Nefesler
Kerpiçten, çamurdandý belki
Ama yine de
Betonarme hisler henüz yükselememiþti.

Yeri göðü daha saðlam adýmladý mý
Boy veren her çocuk
Dallanýp kök salarken
Ülfet ve külfetiyle
Vakti gelmiþti
Emek bilincinin
Kazanýp akletme direncinin aþýsý.
Aðrýna gitse de bir anne yüreciðinin
Göz göre göre
Bir kulaktan vurup diðerinden kaçmamalýydý
Ayakta durabilmenin acý þýrýngasý.
Evin atasý
Henüz erken deyip
Karalamak istese de bu mahzun tabloyu
Ertesi gün
Asýlýrdý boya sandýðý omzuna
Utangaç göz yaþlarýnýn.
Ýlk müþterisi olurdu hayat:
‘Beðenmezsem
soluk vermem!..’
Çamuru, kiri, necis kokusu
Týrnaklanýp sökülse de hayattan
Alýnamazdý ederi emeðin
Kýrýlýr giderdi boyunlar
Ardýna bile bakmadan…
Güneþ yorulup
Mola verirken günlük vazifesine
Dönülürdü tozlu topraklardan
Mahcup ve üryan…
Baþ konunca yastýða
Ve birkaç metelik
Erin ellerine tutuþturulunca
Sular seller haykýrýrdý
Uçsuz bucaksýz çarþaflara.

Sonrasý
Çok çeþit umutlarla, heveslerle
Var olmanýn hakikatiyle
Buzu erimeden
Susamýþ hayatlara sunulmaya çalýþýlan
Sular, limonatalar…
Karbonmonoksit kahvehanelerde
Bir bardak daha tutmaya çabalayan
Soðuk sulara tutulmuþ yanýklar
Azarlanmalar…
Toprak bacalardan dumaný tüten
Grup müþterilerden mürekkep
Yýkadýkça kuruyan
Yaðlý bulaþýklar geçidi…

Ve þimdi
Yemeden yedirilen
Ýçirilen
Giymeden giydirilen
Meccanen büyütülen koskoca yalnýzlýklar…
Tenha bir gecenin tam ortasýna otururken
Dönüp dibine sessizce bakýldýðýnda
Bir daha düþülür dilsiz kuyulara
Çünkü;
Velâyeti çoktan verilmiþtir mazinin
Hayatýn korkunç kollarýna!...

Sosyal Medyada Paylaşın: