Ey ,
Yokluðu, dudaklarýma yakýþmayan
boþluðu, yüreðime sýðmayan
Çirkin Gülüþlü Ýstanbul Sevdasý !
Seni benden aldýðýn
sevdaný çekip üzerimden
beni dilsiz býraktýðýn günden beri ;
uzaklýðýný çektikçe içime
nefesim takýlýr genzime
acý acý bölünür soluklarým
buz keser kirpiðimde umutlarým
düðümlenir sözlerim
tek söz düþüremem
adýný sýzlattýðým dudaðýmýn iki yakasýndan...
(dört duvar arasýnda sýkýþýp kalan
acýyla kývranan yüreðimin, iniltilerinden baþka....)
yokluðun alevlenip, sustukça sessizliðim
sensizliðime aðlar dilsizliðim...
için... i ç i n.........
-( Keþke , g i t m e s e y d i n) . . .
Ey ,
Yokluðunla ,
beni yok ettiði yerde ,hayatýna baðýþlamasýný beklediðim
Ýstanbul’un Çirkin Gülüþlüsü !
Öldürmeye çalýþtýðým yerde canlanýr,
çýrpýnan kelebeklerim.
acýyla sökülürken yerinden ciðerlerim
bilmem,
kaç dolunay söner
sana dair aðýtlarla yitirilirken sesim
-(Keþke , duyabilseydin) . . .
Affet !
Çok büyük sevmiþim .
Ne kadar uzaða kaçýrmak istesemde kendimi
yapamam.
gözyaþlarým temizler mazimizi
bize ait ne varsa
aðlayan yanýmýn en ýslak yerinde boðulur
tüm kýzgýnlýklar
tüm öfkeler
yutkunmasý tüm sözler
herþey unutulur
Unutulur da ;
bir tek silinmeyen
s e n kalýrsýn dimaðýmda...
vuslatýna kapanýr gözlerim
bir tek senin gülüþlerine varýr düþlerim
tüm harflerim eðilip
-ve yine
bir tek senin yüreðinin önüne gelir...
Ey ,
Bana aðlamayý öðreten Ýstanbul Sevdasý !
Özrümü
Kabul eyle !
Affet beni ,dudaðýmdaki son Aþk.
Affet.
Çok büyük sevmiþim seni...
Elysa~~