yokluðunda eriyor ruhum can verir gibi
sorguluyor beynim hem yüreðimi hem de kendimi
özlemlerim tavan yapýyor morfin almýþým sanki
yayýlýrsýn aðýr aðýr tüm hücrelerime
toprak suyu nasýl özlerse
açarsa çatlayarak tüm kapýlarýný
iþte ben de sana öylesine hasret doluyum
çalkantýlý yüreðim bir deniz gibi
dolunay olmasa bile med cezir yaþýyorum
senin olmadýðýn bir yerde
hiç birþey umurumda deðil
sen ben aþkýmýz ayrýlmaz bir üçlüydük
seni bana anlat deseler
kelimeler bile anlatamazken seni
söyle nasýl anlatýrým
sen benim kozalaklar içinde filiz veren aþk çiçeðimsin
o kadar ihtiyacým var ki sana
suya hasret toprak gibi
yaðsan saðanak halinde ýslatsan beni
içimdeki yangýnlar yine de sönmez
ben zaten gözlerimden akan
gözyaþý yaðmurlarýnda boðulmuþum
bazen gözlerim kendiliðinden kapanýyor
sen olmasan da hayalin beliriyor karþýmda
dayýyorsun baþýný omuzlarýma okþuyorum saçlarýný
hoþ geldin caným diyerek dudaklarýndan öpüyorum
sýklaþýyor nefesimiz
ellerimiz gezindiðinde bedenimizde
tebessüm edip mutluluðunu belirtiyorsun sen de
ama yoksun yanýmda bak þimdi
vedalaþmalarý sevmeyen ben
þimdi o lanet olasý duyguyu da özlüyorum
yokluðunda anladým
zaman dilimini ne hoyratça yitirdiðimizi
seninle o kadar þey yaþadým ki
kýsacýk zaman diliminde
küsmüþken yaþama
önce bana kendini sonra kendimi sevdirdin
þimdi daha pozitif bakýyorum hayata
duy sesimi dön ne olur
çok ihtiyacým var sana ...
Refik
25.08.2014
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.