Ne bir yudum su istedi, Ne bir dilim taze ekmek, Ne de süslü elbiseler için, Harcamak için para dilendi.
Kör kýz, Sadece sevgi istemiþti oysa, Yalvarýrcasýna bakarken kocasýna, Engel olamýyordu, Sahipsiz göz yaþlarýna. Zaten, Babasý kýymýþtý ona, Henüz o,on dört yaþýnda.
Gidecek hiçbir yeri yoktu, Acýlara katlanmaya mecburdu, Evet o daha çocuktu, Plastik bebek ile oynarken Gerçek masum bir bebeði olmuþtu.
Geleceðe dair bütün ýþýklar sönmüþtü, Hayalini kurduðu yollar kör düðümdü, Peki tek kurtuluþ ölüm müydü? Deðildi ! Ama karanlýða gömülen, Kocaman bir ömürdü. Kör kýzýn gözleri deðil, Bahtý kördü.
Kara kalem ile yazýlmýþtý alýn yazýsý, Yazsak sayfa sayfa olur kör kýzýn romaný. Yýkasak temizlenir mi köhne beyinleri ? Yoksa yaksak mý? Kokmaya baþlayan kirli fikirleri.
Daha binlerce çocuk var celladýna gülümseyen....
Vagif Seyyah Hüseynov
Sosyal Medyada Paylaşın:
Vagif Seyyah Hüseynov Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.