ÖLÜM MAVİLİKSE, SENSİZLİK KARANLIK

Öylece oturuyorum, uçurumun bir köþesinde
Ayaklarýmýn altýndaki mavilik ölüm,
Baþýmýn üstündeki mavilikse, sonsuzluk.
Arada kalkýyorum, oturduðum yerden,
Geliyorum, kalbinin kapýsýna
Karþý kaldýrýmdaki loþ lambanýn altýnda
Bekliyorum, gözlerim bir saniye bile
Saate deðmeden saatlerce.
Sonra aylarca
Mevsimi geliyor, yanýyorum sýcaktan,
Mevsimi geliyor, donuyorum kara kýþtan.
Islanýyorum, yaðmurda
Kendi suyumla filizleniyorum.

Þimdi sen söyle
Gelebiliyor muyum, kalbinden içeri?
Parlýyor mu, tepemdeki lamba
Sahne ýþýðý misali?
Yoksa görünüyor mu, yine
Uçurumun yollarý?

Sesleniyorum, sana
Buraya gelmeden önce
Oturuyordum, uçurumun bir köþesinde
Ayaklarýmýn altýndaki mavilik, ölüm
Baþýmýn üstündeki mavilikse, sonsuzluktu.
Daha öncede gelmiþtim sana
Þimdi yine buradayým.
Ýçimdeki sonsuz ölümle,
Baþým, ayaðým karanlýklar içinde...

Sosyal Medyada Paylaşın: