Siyah Düş-Beyaz Umut

yapayalnýz bir hücrede boðuluyorum bugün.
bir kýlýç darbesinden akan kanýmda tutuyorum nefesimi.
en sýzýlý senfoniyi kusuyorum.
ve tekrar yutuyorum.
beni gökyüzüne çeken kelepçeyle yýrtýlýyorum boðazýmdan.
duydum bu gece anlattýðýn herþeyi.
beni öldürüp gömdüðün her sözcük yüreðime uðrayýp gitti.
onlarla daðýldým ben insanlarýn diline.
onlara yaðdý kan hücrelerim.
bir bilmece bu döngü.
bir olimpiyat sorusunda uyuyakaldým
uyanamamak üzere dinledim
beni de azad ettiðin o nefesi
birþeylere son
birþeylereyse...
baþlamam ben
seninle baþlamayan cümleye
amin demem
gücenmez bana hiçbir yaratýcý
canýmý alan sensen
hiçbir anlam yok anlattýklarýmda
en ucuz felsefemdir aþk
ve ayaklar altýna serilir nefesim
çýkmaz yollarýnda hiç gidilmemiþ bir tiyatronun...
terkediyorum!
neyi?
kendimi mi?
beni benden önce terk etmiþ seni mi?
hiç uðranmamýþ sokaklarýn kalkmayan tozlarýný mý?
tam da orada ölüyorum sevgilim
ilk kez geçtiðim o yolda
gökten düþen tek bir kurþunla ölüyorum

ve kefensiz gömülüyorum kalbine
sýnýrdýþý hayallerim...


Saygýlarýmla...

Sosyal Medyada Paylaşın: