Oruçluydu çocuklar;
Hayallerine,ümitlerine
Elma þekeri düþlememiþlerdi hiç
Bayram hiç uðramadýðý için,
Ne yeni giysileri,ne de ayakkabýlarý vardý.
Son iftardan sonra belki gelirdi bayram,
Belki bir el okþardý saçlarýný…
Kumda oynarken yakaladý iftar topu
Oysa vakit vardý daha!
Aldý umutlarýný,kollarýný,bacaklarýný
Ýftar böyle mi oluyor diye son kez baktý
Babasýnýn kucaðýnda deþilen karnýna
Yarý açýk gözleriyle sordu gökyüzüne
Ama ben bu karýnla su içemem ki;
Nasýl açacaðým orucu mu?!
Oruçluydu çocuklar;
Anne þefkatine,baba sevgisine…
Misafirlik kýsa sürmüþtü den-i dünyada
Uçuyorlardý cennet evlerine
Kanatlarý nurdan,saçlarý ipektendi.
Bayramlýk giysileri üzerlerindeydi
Kýrmýzý benekli………..
Elleri ,parmaklarýný burada býrakmýþtý
Bacaklarý ya da kollarý eksikti
Nasýl tutacak,neyle koþacaklardý peki?
Seksek ve top oynamak için.
Orda tamamlardý besbelli Yaratan
Zira o eksizliði severdi.
Oruçluydu çocuklar;
Henüz nefret etmesini öðrenmeden
Sevdikleriyle vedalaþmaya…….
Ne kadar da kýsa sürüyordu bu veda
Sadece bir bakýþ,bir dokunuþ
Ve sonra…sonra…sus!..
Toprak utanýyordu bu küçük bedenlerden
Ama utanmýyordu,vuranlar,aç býrakanlar,ýrza geçenler
Kimi Gazze’den,kimi Musul’dan,Tel Afer’den,kimi Doðu Türkistan’dan
Yükseliyorlardý semanýn kaçýncý katýna…
Ve avuçlarýnda getirdikleri topraklarý uzatýyorlardý
Biz ölürken birleþmeyenlerin
Senin sesine deðil nefsine koþanlarýn
Hak’kýn yanýnda deðil,güçlünün safýnda duranlarýn
Baþýna fýrlattýr ebabillerle bunlarý
Fýrlattýr Yarabbi!......
Ýnliyordu sema,aðlýyordu melekler
Ve kanat çýrpýyordu ebabiller
Her birinin üzerinde bir çocuk……….
Bilâl BÜTÜN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.