Yokuşa Doğru Fırlatılan Taş

yaz gelince yokuþa doðru fýrlatýlan taþ
çocuk saksýsýnda adam büyütüyorlar
halýnýn altýna itilmiþ hiç bir duygu yok
þimdilik göðü kirletmekle meþgul adýmlarýný sayýyoruz
gelmedik mi yoksa
yoksak kim
bizden bizi çalabilir ki

aklý endiþelendiren sabýrdan bir intikam yaratmak kendine
sözcüksüz içinin boþluðunda kývamý artarken yalnýzlýðýn
taþ baðrýna yapýþan kelimeleri temizlemek asýl vazifen

þimdi bu yay buraya kadar gerildi
kalbine sapladým hiç olmamýþlýðý
yan gelip sýrlarýný paylaþtým
bir yoksulluk çöktü üzerimize
tanecikler aðlatýyordu sözlerimizi

duygularýmý sonsuz bir hiçliðin içine atýyorum
yitirdiðimiz kalabalýklar artýk yok
menekþeler parkýna giden yolda tüketilmiþ
eski bir aþký sýnýyorum ruhumla
öpüþerek geçiyoruz sonbaharlarý
içimi bulut sanan ellerin yükseliyor göðe

orada yanaklarýmý sýzlatan acýlar var
anýmsatýyor düþen tatlý su balýðýnýn suda kývranýþýný
ölüyorlar mý diye soruyor yerden bitme
ölüyorlar
bizden yakýn
bizden çok
bizim gibi.









Sosyal Medyada Paylaşın: