parçalanýr gökyüzü
gözlerimden gelir geçer bulutlar
susayan topraklar gibi bir yudum suya
bir sevgi büyütür elleri
elleri bir çocuk
yüreði insan
topraktýr parçalanýr acýya
ölümdür gelen kilitsiz kapýlardan
yavaþ yavaþ tükenmesi ümitlerin
hangi ses çaðýrýr da gidersin
yaþamak öylesine gülümserken
sevmek
bir aðacýn dallarýný
dallarýn yapraklarýný sevdiðince
çoðul acýlarýn içinde
severken kendince insaný
gömersin bir köþede
yaþanmadan eskiyen çocukluðunu
giderek yabancýlaþýrken bir þehrin sokaklarý
arar durursun çaresiz
kaybolan anýlarýný
gülümseyen yüzünü aynalara
kýrýk dökük hayatlarýn
daðýlan parçalarýný
ah!
ne çok da yabancýdýr insanlar
hiç birini tanýyamazsýn
bir hýçkýrýk gelir düðümlenir boðazýna
sesin bile çýkmaz
anne diyemezsin
daðýlan bunca parçasýnýn arasýnda
kan damlarken gözleri
cansýz bir anne kadar
cansýzdýr o an çocuk bedeni
ölümdür bazen de insanlýðýn adý
en beklenmedik zamanda
koynunda büyüttüðün ihanettir
nefrettir
her nefeste soluduðu hava
içtiði su bile insanlýðýn
lanetlenmiþ ruhlarda
sen çocuk
aç gözlerini þimdi
katline seyirci insanlýk gülümserken
üç kuruþluk zevklerinde
dön yüzünü bu kaderi yazanlara
ve sor þimdi
" teyzeler "
" amcalar "
" medeniyet timsali "
" yüksek kültürlerin sahibi! "
" insan bildiklerimiz "
" yoksa siz insan deðil miydiniz "
eðer sizler insan idiyseniz
bizleri katleden bu yaratýklar
sizce , kimler idi !
aslýný sorarsan onlara
evet doðruydu belki
mavisinde denizin
yapraðýn yeþilinde
buðulu yosun gözlerde
aþkýn büyüsüne kapýlmýþlýklarý
en insani
yüreklerde en romantik duygular
inceden
dillerinde titrek aþk þarkýlarý
duyarlýydý insanlýk da
bir bakýma kendi ölçeðinde
ama sen
yaþadýn iþte çocuk
yaþanmamýþlýklarý
parçalanmýþlýklarý
ve
gördün iþin aslýný
acýnýn
katlediliþlerin rengi hiç deðiþmiyordu
- kan kýrmýzýsý -