Ceset Torbası Gözlerinde

Memleket yanýðý gibiydi gözleri
Kýþýn kýyameti kopardý kirpik diplerinde
Yanaðýna yaðsa da kar lapa lapa
Bir tipi kopardý ki yamaçlarýnda can evi sökülürdü

Oysa;
Pembe süsler ile süslemiþtik panjurlu penceremizi
Serpilmiþ saclarýný okþardýk umutlarýn günlerimize inat
Bakir bir bekleyiþti içimizde hiç büyümeden kalan
Kaçak grilerin kirlettiði beyazlar arasýnda

Belki de biz,
Henüz sevmeyi öðrenememiþtik
O; aðzýmýzda ,bilinçsizce ölen kelimelerin hayrýna susarken
Ýþte o an “biz”,dar bir vakitte ;kendimizi kaybede duralým
Yaþamak yerine ;ölmeyi deniyoruz

Elbette ki ;
Yokluðu kör bir kurþun gibi saplanýrken can alýcý yerime
Belki bir gün,
O’nun adý da çalacak þarkýlarda diye bekleriz

Bir akþam üstü,
Bir an ruhum baþ kaldýrdý !
‘ Sen ‘ dedi..
Uðruna feda ettiðin yüreðine el sürmüyorum ki
Býrak ki; ceset torbasý gözlerinden usulca dualar dökülsün

Bir bilsen,,,
Öz geçmiþimden koparamadýðým düþü doðururken yalnýzlýk
Ýçimin kavgasýný susturuyorum beslemeden
Ama olsun;
Kuruttuðumuz sevdanýn adý ayrýlýk yerine
Aþk olsun ...

Remziye ÇELÝK
01.08.2014

Sosyal Medyada Paylaşın: