Akþama döküyorum kendimi, Meltemlerle dalýp gidiyorum. Yapraklarýn hýþýltýsýnda hissediyorum beni, Yere çöken sislerin boðukluðunda kayboluyorum, Yolunu kaybetmiþ kör bir yarasa gibi.
Yýldýzlar bir bir avuçlarýma dökülüyor, Ay yüzünü somurtuyor bana, Parça parça duran bulutlar karanlýðý daha da kasvetli hale getiriyor. Ýçim ürperiyor. Aldýðým her nefes diðerinden ayrý gayrý, Cýlýz yaþým izin vermiyor bana, Uzakta kaldým hayata. Ve akþama döküyorum kendimi.
Ýhsan ÇEVÝK
Sosyal Medyada Paylaşın:
diphoc Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.