gece olunca alırım kalemımı elime

Gece olunca alýrým kalemi mi elime hep,
Bana soru sormadan dinleye o diye.
Pencereme yaðmur damlacýklarý vurduðu esnada,
Hüzün o zaman ay ile doðar yüreðimin kuytu bir köþesine.
Bende bakýr bir demlikte demlerdim çayýmý.
Ýþte yanýmda tek eksik bir dost derken,
Oda gelirdi rüzgar ile yanýma.
Ve sinirli bir þekilde vurup dururdu camýma.
Anlatýrken derdini bana,
Bir kat daha artardý hasretim uzak da ki gözlere.
Þimdide ben derdimi anlatayým derken
Kalemim, süzülürdü bir meltem gibi kaðýdýmda.
Yani kimseyi dost edinemezdim kendime.
Ya öylece yaþamak isterdim, ya da kimse ye anlatamazdým derdimi.
Yok, bundan dolayý kimseye gücenmedim, hiçbir zaman
Öylece yaþadým düþüncelerimle.
Kimi zaman sürüklendim sadece düþüncelerimde.
Ýþte düþüncelerim ne zaman böyle sürüklese beni,
Yüreðim o zaman yaygarayý basardý.
Ýþte hep ondan dolayý yüreðim ile bir dost buladýk.
Bir an düþündüm acaba düþüncelerimin makberi miydi bu?



Artýk Bütün sözlerim onunla baþlýyor
Yine tek baþýna bir kuyuda bitiyordu
Belki her kuyu yeni bir baþlangýçtýr diyordu…
Kendimi uzak tutmaya çalýþýrken bir anda,
Her yolum ona tekabül ediyordu,
Bense ona çýkan her yolun ortasýnda kalýyordum öylece.

Bir an kulaklarýma uzaktan bir ses gelir gibi olmuþtu,
Baþak tanelerinden gelen çýðlýk sesi bu
Ekinler her boynunu eðdiklerinde bir çýðlýk daha kopuyordu.
Kopan yapraklarý havada uçuþurken onlar olduðu yerde…
Bense kaybolan düþüncelerimi ararken,
O gözlerin kayboluyordu hayatýmýn gözlerinde.
inanamýyordum kendime,
Týpký bir ekinin rüzgara býraktýðý küçük yapraklar gibi…
Sosyal Medyada Paylaşın: