Bazen gitmek gerekir diyerek Fethiye’den çýktým yola Yüreðimde ne var ise býraktým giderken sana Senden kilometrelerce uzaklaþtýðýmý sanmýþým oysa Ne yazýk ki gitmeler de çare deðilmiþ. Ne kadar uzaklaþtýysam tüm yollar yüreðine çýktý, Gittikçe tekrar sana geleceðim Çok yalnýzým Ankara sokaklarýnda…
Sensizliðe, hasretine özlemlerine alýþamasam da Yokluðunda alýþtým gözyaþý dökmeye Yine aðlama zamaný þimdi Gözyaþlarým ýslatýrken kirpiklerimi Gecenin alaca karanlýðýnda karýþsýn diye haziran yaðmurlarýna Attým kendimi Ankara sokaklarýna…
Yürüyorum yaðmur altýnda Düþen her yaðmur damlasý ruhumu okþuyor Saçlarýmdan tenime süzülüyor Sanki tüm vücudumu sen sarmýþsýn Yaný baþýmda hayalin beni takip ediyor Sokaklar bomboþ, Sabahýn habercisi horozlar çoktan ötmeye baþlamýþ Mis gibi simit kokusu geliyor fýrýndan Bense ellerim ceplerimde Çaresiz serseri gibi yürüyorum Ankara sokaklarýnda…
Hangi yöne gideceðimi bilmiyorum Ayaklarým yorgun, bedenim kýrgýn Gözlerimden uyku akmasýna inat Geceye inat Hayata inat Kim bilir bu saatte aklýnda bile deðilim Sana inat Hayallerimi yükledim sýrtýma Saðanak yaðmurun altýnda Hayalin yaný baþýmda seni düþünerek Sensiz yürüyorum Ankara sokaklarýnda…
Yaðmur þiddetini artýrdýkça düþünüyorum seni düþlüyorum Takatim kalmadý ayaklarým yürümez oldu Girdiðim sokakta hala gece lambalarý yanýyor Hiç bir hareket yok buraya sabah olmamýþ Köþe baþýnda koca bir çýnar aðacý tüm iþtihamý ile beni çaðýrýyor Oturup gövdesine sýrtýmý yaslayarak Baþýmý iki elimin arasýna alýp sigaramdan derin bir nefes çekiyorum Adeta seni içime çeker gibi Aklýmdasýn ya! Baþým her zaman ki gibi önde Sigara dumaný gözlerimi yakýyor Sen hayalimdesin Bu saatte bu yükü, sensizliði kaldýramýyorum Ve Gözyaþlarým yaðmura karýþýrken Avuçlarýma sen diye dökülüyor Ankara sokaklarýnda…
Gitmeler de çare deðilmiþ çok özledim seni Gücüm yeter mi bilmiyorum Dayanabilir miyim sence? Her an hayalini gözlerimin önünde tutup Yokluðunda sanki yanýmdaymýþsýn gibi Hissederek, ten kokunu alarak Bir günü daha bitirebilir miyim? Çaresizce sensiz Ankara sokaklarýnda…
Sensizliðe, çaresizliðe ve yokluðuna alýþamadým Alýþtým ama sen yanýmda yokken varmýþsýn gibi davranmaya Alýþtým hayatýmda ki yaþam denilen sahnede Yalandan da olsa mutluluk oyunu oynamaya. Perde bugün de yeniden açýlacak Ayný oyun tekrar edecek sil baþtan Yokluðuna yine isyan edeceðim Sen sevgimin büyüklüðünü özlemimi anlamayacaksýn Neden isyan ettiðimi bilmeyeceksin Çünkü sen! Mutluluk oyunundasýn! Þu an kilometrelerce uzaksýn bana Ve ben çaresizce dolaþýyorum sensiz Ankara sokaklarýnda…
Çok uzakta olsam da senden korkma sakýn Zifiri karanlýklarda pencerende yýldýz gibi parlayacaðým Beni yalnýzým da zannetme Alýp verdiðin nefes gibi seninleyim Gölgen gibi takipte Canýnda can’ým… Seni unutur muyum sandýn? Nasýl unuturum? Adýný yazýyorum her köþe baþýna Ankara sokaklarýnda…
//Eðer gitmeler çare olsaydý, þunu bil ki unutursam seni gönlümün bir tek eþi ölüm bana yar olsun…//
Mustafa KARAAHMETOÐLU Ankara, 28.06.2016
Þiirime nefesi ile can veren sevgili kardeþim Nurefþan’a çok teþekkür ederim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
MUSTAFA KARAAHMETOĞLU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.