Hayat ve Sen

Ne zaman unutmak istesem seni
Beceriksizliðimin üstüne taþ yaðar
Zarara uðramýþ gecelerim gelir aklýma
Ýsyaným büyür, yaram kabuðunu atar!

Giderim kucak dolusu vedayla
Kendimi sana býrakarak, uzaklara yol alýrým
Kararsýz sabahlara açýlýr gözlerim orada
Ne unutmak, ne de sevmek için mecalim kalýr
Telafisi mümkün olmayan keder çöreklenir ruhuma!..

Düþünürüm baþým avuçlarýmda:

Talan edilmiþ bir ütopyanýn ne faydasý olur ki insana!
Kar yaðar yalnýzlýðýnýn üzerine üþürsün, buz tutar düþlerin
Verilmiþ ama tutulmamýþ sözler gelir usuna
Ah çekersin, çaresizliðin yüklenir sýrtýna!
Kulaðýn çýnlar, yerle yeksan olur dizelerin aklýnda...

Ve;

Mazide kalan hüznün kýrýntýlarýný toplar sonra ellerin
Dökülür, gözlerinin kör noktasýnda yüzüne
Göðüne kýzan bulutun sahte yaþlarýyla ýslanan saçlarýn
Hatýralarýn pas tutar!..
Sen hâlâ maðrur, sen hâlâ gururlu
Düþer sol yanýna yazýlmýþ, yazýlmamýþ tüm öyküler...
Defalarca med-cezir olur piþmanlýklarýn
Kabul etsen de, etmesen de
Acemisisin sen de bu hayatýn!..

Rukiye Çelik
ANKARA/15 Temmuz 2014

Sosyal Medyada Paylaşın: