ASLINDAN ATEŞE;ATEŞTEN KORA;KORDAN KÜLE...

Hersey yanar:önce teþ...Beyaz kaðýtlat yanar sonra,kalem yanar,mýsralar yanar,þair yanar...
Sol yanar,el yanar,ev yanar...
Gül yanar,dil yanar, can yanar..
Söz yanar,göden akýyorsa eðer su yanar alev alev;
Hem de yakar...

Kor olur yanmaz dersin artýk bir daha,ne ateþ ne de canýn; ama kor da yanar kül olur....
Ateþten geriye bir avuç kül kalýr.

Varlýðý ayan beyan ortada iken aslýndan ötede bir yerdedir kül;
-Varlýðýn gibi...
Alevlerini gözyaþlarýnla söndüremediðin bir yangýn yerinde kalandýr;
-Bedenin gibi...
Kül yanmýþtýr bitmiþtir ama gidememiþtir;
-Kalbin gibi...
Gidenin arkasýndan bakabilecek kadar dayanýklýdýr;
-Adýn gibi...
Baþka birþey olmaya cesaret edemediðinden küle dönmüþtür;
- Aþk(ýn) gibi...

Olmaktýr yanmak.
Olmak ve sonra yok olmak...
Güzeldir yine de...
Yandýktan sonra anlarsýn çünkü kor demek;kül demek...
Külü anlatýrsýn,küle anlatýrsýn,kalbini külle parlatýrsýn.
Kalp parladýkça, hasretten solan yüzün kül rengini alýr...
Ýlk rüzgar da külle savrulup gitmesin diye;
Sýký sýkýya pencereler kapanýr, üst üste kapýlar...
Ne gidilmesine izin verirsin nede o kapýlar gelene açýlýr...

Sosyal Medyada Paylaşın: