evlerim üst üste yýðýlý temmuz da süpürmez ki sokaklarý güneþle kýrýþtýrýr acýmtraklýðý öðlenin türküler de eskir annelerin yüzü buruþur ayaklardan baþlar iðnelenmek üþümek caz yapar durur da bir kez de güleyim demez istanbul...
martý sokak aralarýnda kaybolur unuttuðum mektuplar gibidir o anýn tüm þakasý topraðýn kokusunun genzimi yakmasý gelir aklýma uzak yüzlere dalýp gider sesten ýþýktan da hýzlý onun kokusunu hep bir baþkasýnda bulabilmek utkusu yalnýzlýðý soluðunu keser kesmez yalnýzlýðýný bir kez de geleyim demez istanbul...
akþam gölgeleri doluþur saçlarýma duraklar yokuþ yokuþ aðaçlar saymakla bitmez iskelelelerde mahþer edasý her kýpýrtý bir kovuða girmek telaþýnda kenar semtlerde týn olmaz bu saatlerde ve hafif bir terle uzandýðým son kapýnýn ardýnda bir kez de olayým demez istanbul...
kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın:
kagan_iscen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.