BEN YÜRÜRÜM
Geçirdim bu ömrümü sayısız ahlar ile,
Diz çökmüşken hüzünler kolay gelmiyor dile.
Gönlüm ulaşmak için boşluktaki visale,
Ben yürürüm meçhule büyür içimde çile.
Gidiyorum çaresiz gönlümdeki hicranla,
Meğer insan ağlarken alışırmış zamanla.
Kalmaz bu hesap-kitap ortadaki devranla,
Bir ömür tüketmişim bilemeden hüsranla.
Şimdi bu sine mahzun düşüncelerim darda,
Gayrı vefa kalmadı ne dostlarda ne yarda.
Gönlüm bir meçhul diyar derde deva arar da,
Bulmaz tek bir teselli aklım büyük zararda.
Bitti bendeki derman yol yorgun yolcu yorgun,
Dalda münzevi yaprak gökteki yıldız durgun.
Bilmem nereye varır gönlümdeki bu sürgün,
Yazsın pervasız kalem ben yaralı,ben vurgun. . .
12.07.14
Cuma
-n.un.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.