EFSUNLU BİLMECE
Þimdi okþuyor rüzgar saçlarýný gecenin,
Ben kuytu köþelerde yudumlarken acýyý,
Bir an çözemediðim efsunlu bilmecenin,
Yýllarca taþýmýþým gönlümde bu sancýyý.
Gecenin karasýna varlýðým bürünürken,
Belki bir adým daha atamam yorulurum.
Mehtabýn gölgesinde bedenim sürünürken,
Bir el tutar elimden o zaman doðrulurum....
Sýrtýmdadýr geçmiþin kanayan gül yarasý,
Çýnlasýn kulaðýmda çýðlýðý sessizliðin.
Yalnýzlýk diz boyuysa umut yer-gök arasý,
Þahididir serçeler þimdi kimsesizliðin.
Gün gelir bu acýyla savrulurum bir çöle,
Sen yine anlamazsýn yarasýný kuþlarýn.
Bülbülün çilesini git yine sor bir güle,
Sen henüz yürümedin baðrýnda yokuþlarýn.
-fakir
01.06.14
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.