DAYANABİLİRSEN

DAYANABÝLÝRSEN

Ben zaten ölmüþüm, bekleme medet,
Bak! Caným kimse yok yanýmda benim.
Yeniden dirilmeye var mý? Bir sebep,
Kýrýlmadýk bir yaným kaldý mý? Benim.

Her defa, el ele gezerken dargýn ayrýldýk,
Yok, faydasý özrün, bu kaçýncý dargýnlýk.
Her muhabbete soktuðun acýdan býktýk,
Bitirdin caným, içim söz dinlemiyor artýk.

Ben seninle yaþamaya bir ömür verdim,
Bilesin, uðruna sinemde ne isimler sildim,
Sana gönül verdimse, Suç mu? Ýþledim,
Galiba, sen kalýcýsýn burada, ben faniyim.

Mendili sallayan ben, el eden yolcu sen,
Hasrete! düþünmeye deðmezmiþsin sen.
Ömre sýðdýrdýðým dertlerden birini beðen,
Bende, dahasý var o birine dayanabilirsen.
11.07.2014
Ahmet Baðçe

Sosyal Medyada Paylaşın: