Üþüyorum,hem de çok üþüyorum. Gecenin zifiri karanlýðýnda kendimi kaybediyorum. Umutsuzluk ve ümitsizlik bir arada olunca, Yokluðumun ben de farkýna varamýyorum. Öyle çaresiz,öyle acýnacak haldeyim ki; Düþüþümü görenlerin þaþkýn bakýþý Ve anlamlý-anlamsýz sözleri ile savruluyorum. Neden bu haldeyim peki? Ne oldu,ne deðiþti? Ne siz sorun dostlar, Ne de ben anlatayým derdimi.. Kalpten dile gelecek olan sözler Þimdi gözlerimden dökülüyor; Fütursuzca oluk oluk yaþlarla. O yaþlar ki bir dolu kadar hýzlý, Bir o kadar da yavaþ ve narin. Kendi doldurduðum gölette Þimdi kendim boðuluyorum; Ne bir yardým eli,ne bir kol. Caným öyle bir acýyor ki; Sanki kor ateþlerde harmanlanmýþ, Dövüle dövüle terbiye edilmiþ, Bütün kemikleri kýrýlmýþ bir zavallý gibi. Kendime bile acýyamayacak kadar sevmiþim seni! Gurur,onur hikaye! Hatta kimse,hiç kimse umurumda bile deðil; Umurumda olan bir tek sen, Beni koca bir boþluða býrakan sen idin. Þimdi o boþluk ki “karanlýk”, Havasýz ve öldürücü! Iþýðýmý elimden almýþ, Nefesini kesip havasýz kalmýþ, Gözlerini benden mahrum edip, Beni ölüme sürüklemiþ olan sen! Çok sevmenin bedeli ümit verip býrakýp gitmek miydi? Ya da her gün uzaklaþýp,sevdiðini uçsuz bucaksýz acýlara sürüklemek mi? Hangi aþýk bunu yapar? Hangi aþk böyle yakar? Artýk hiç bir þey anlayamýyorum. Yorgunluðum,bitkinliðim; Neyse... Peki onca yazdýðým sözler, Þiirler hepsi boþa mýydý? Cevabýný bildiðin halde söyleyeyim ;“ Hayýr! ” Ýçimdekileri ,yaþadýðým þeyleri artýk görmelisin; Görmelisin,çünkü seni nasýl sevdiðimi bilmelisin! Sevgimin büyüklüðünü bütün kötülüklere kalkan yapýp, Mutlu bir sonsuzlukla sevmelisin; Sevmelisin;çünkü severek her gün nasýl ölündüðünü kalbinle hissetmelisin! Ve Sadece...
Maide Alpay
Sosyal Medyada Paylaşın:
Maide Alpay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.