tafra atmayýn bir güç çiziyor tuvalimizi diri duygularýmla yine faka bastým o anda eskidi anýlar anladým þerefine kadeh kaldýracak dost yok ada da parsel parsel sevse kerpiç gönül tapusunu verirdim
bu sabah yine bakamadým aynaya utandým el sýkýþamadým kendimle öfkem hamal küfesinde bakamadým bile ardýmdan
dönüp baksam aynamdan geriye biraz önce benle olanlar çekip gittiler eleþtiri yumaklarýyla kendileri küsmüþ bakmaya bakmaya aynaya yüzler yüzleri ile kýrýþýp karýþmýþ
eskiyen resimler geçiyor aynamdan sesimdeki kiþi benim bu yüz kimin þimdi ? gözlerim bana bakamýyor
alnýma çizgiler dolmuþ gamzelerim gülüþlerimi unutmuþ aslýnda suçu yok aynalarýn günahlarýmýz yaralarýmýz karþýsýna geçince hatýrlamamak mümkün mü grinin her tonu suratlarý ?