göğe yaprakları dikerken

yaralý incil’e aðlayarak
çölün eþiðinde "açýyorum düðmelerimi güneþe "
ýþýðý emen kýrýk cam parçacýklarý gibi denizi
býrakarak geride





kum tanecikleri doluyor gamzelerime
çarmýha geriyorum aþkýmý
isyanýmda bekleþen akbabalara söverek





"olduðundan daha iyi olmayý" vaat eder yaþam
yalan olur kendimde
tek gerçek
kül rengi suyun makbul olmasýdýr çölde





" bütün umutlarýný dýþarýda býrak"
eðer cehennemin kapýsýndaysan der kitap
piþmanlýklarým kalbimin kayalýklarýna pusmuþ
ilk gelen dalgalarla silinir belki diye



küller kývýlcýmlarý kývýlcýmlar ateþi kovalar
varsa karþýsýnda aþk
iblis yolunu kaybeder







diyorum ki bir "maðara kovuðuna " çekilsem
gelen geçen kuþlarý saysam
ya da
balçýklý topraða batmýþ
çýrpýnan yýldýzlara aðlasam





göðe yapraklarý dikiyorum
parmaðýma iðne batýyor
kendimi unutup parmaðýma aðlýyorum
uzakta meleþen isa’nýn kuzularý yaklaþýrken...












gönül gençyýlmaz

Sosyal Medyada Paylaşın: