siyah beyaz karelerde pat bakýþlý bir çocuk saçlarý mecburi rüzgarlardan bir baþkasýna olmalý býçaktan keskin kayalarý köreltmiþ yaðmurlardan topraktan, geceden kara ve serin ormanlarý baðrýna basmýþ ama kime bilmem...
ipekten yumuþak bir aðrýydý ya önce anlamadým ne zaman geldiðini o gidince anladým... sonrasý olmadýðýný...
gideceksen aðýr aðýr git kendini tanýsýn zaman ölümün gözü açýlsýn son bir fýrsat ver yaþanacak ayrýlýða beni aklýna bile getirme...
soðuk iklimlere benziyor akþamadoðrularýmýz pencerelere bakmaya cesaretimiz olmuyor balkona çýkýp kuþ gölgeleri saymak istemiyoruz boþ gürültüler çýkarýyoruz odalarda ve hep biz diyoruz ben yerine...
bir þarký söylemiþtim topraðýna çiçek ekemediðim için bir öykü anlatmýþtým çiçeðine su veremediðim için bir þiir yazmýþtým rüzgarýnla konuþamadýðým için þimdi susuyorum...sessizliðini paylaþmak için...
kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın:
kagan_iscen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.