BİR ADIM ÖNCESİ

Üzgünüm anne..üzgünüm
Ama insan ölürkende
Muhtaçmýþ annesine
Babamdan dayak yediðim zamanki gibi
Bakýyorsam þimdi sana
Ve sevgiye muhtaçlýðýmý
Bir kalp aðrýsý olarak býrakýp gidiyorsam kucaðýna
Bu kötü bir çocuk olduðumdan deðil
Kanayan yanlarýmdan utandýðýmdandýr.

Þimdi sorabilirim sana
Vereceðin cevaplarýn
Hiç bir önemi kalmamýþ olsada,
Benim neden bir baþkasý deðilde
Ben olmam gerektiðini,
Ýnsan olmanýn bedelini,
Çaresizliðin kendini boðan kuvvetini
Ve ruhumun bedenime neden hep aðýr geldiðini.

Sessizliðin sesi vardý içimde ölmeden önce
Yenilgilerimi kanýksamanýn verdiði
Garip bir ruh dinginliði,
Ve arafta bir yerde
Çocukken, kuþkonmaz dallarýna astýðým resimlerimin
Hani o,içinden hep bir nehrin geçtiði
Senin beðenmediðin
Benimse bütün çýkmazlarýma inat
Up uzun yollar çizdiðim resimlerimin hayali.

Çok sürmedi,,,
Sessizliðin sesinide susturdum sonra içimde
Son renginide yitiren gözlerimin
Lal bir infialin,muhalin
Mutlak bir karanlýðýn üstüne
Ve nihayet,
Bütün ölümlerimin üstüne
En güzelini örttüm sesizce.

Senin oðlun olduðum için
Beni affet anne.
Mustafa Kemal Serhatlý.

04 03 2010
Sosyal Medyada Paylaşın: