SOLMASIN GÜLLERİMİZ

Gün karardý göðe çekildi ýþýklar,
Týkandý kulaklar yükseldi çýðlýklar.
Çekin üzerinden hoyrat ellerinizi,
Solmasýn, yok olmasýn, ölmesin çocuklar…

Nedir minicik yüreklerle derdiniz?
Yarýnlarýmýzý kor edip ateþlere verdiniz.
Geleceðimiz, umudumuz, güvencimiz.
Solmasýn, kýrýlmasýn, yok olmasýn güllerimiz…

Aðabeyler, ablalar, babalar, anneler,
Doktorlar, gazeteciler, hemþireler,
Ses verin sesimize yanmasýn ciðerler,
Solmasýn, yok olmasýn o minicik yürekler…

Vurdunuz, kestiniz, kuyulara attýnýz,
Hunharca katledip canice yaktýnýz.
Siz efendiler! Öyle susup baktýnýz.
Susmayýn ses verin ölmesin çocuklarýmýz…

Nere de kaldý sevgi, nere de merhamet?
Çýkmýþlar insanlýktan üç beþ kemik bir yýðýn et.
Sinsice bir plan alçakça bir þehvet,
Ey yüce Rabbim sen bunlarý ýslah et.
Solmasýn güllerimiz, yok olmasýn çocuklar…
Abdullah KARTAL
Sosyal Medyada Paylaşın: