KEREM VE ASLI

KEREM VE ASLI
Dün gece bir kabusa uyandým,
Ellerim, yüzüm, terliydi her yerim
Perdeyi araladým,
Havada koyu bir sis vardý
Yýldýzlar vardý gokyüzünde,
Baktým
baktým
baktým…
Ne güzel parlýyorlardý yanip sönerek
Seni kaybetme korkusu yerlesti içime
Düþünmek bile kahrediyor insaný
Beynimde naðme inliyordu,
“Ben gidiyorum!”
dedi hayalin
“Nereye!”
diye sordu içimdeki ses
ince parmaklarýnla bir yerleri gösteriyordun,
ufukta,
gökyüzünde,
yýldýzlarýn arasýnda bir yer
gösteriyordu parmaklarýn.
Sen gidiyordun ve ben bir kabusa uyanýyordum.
Gökyüzünde parlayan yýldýzlar vardý;
Küçükken annem ve babam anlatýrdý;
Gökyüzünde iki yýldýz varmýþ,
Gösterdi annem birini
“Bu yýldýz Aslý,”
Babam;
“Bu yýldýzýn adý da Kerem”
dedi
“Bu yýldýzlar niye böyle uzak”
derdim.
Annem ve babam;
“ Onlar kavuþamayan iki sevdalý
Biri Aslý biri Kerem
Senede bir defa buluþur sevgililer
Onlarýn kavuþtuðunu gören çok az insan vardýr
Hasrettirler hep birbirlerine… ”

Bilmem kaç gece sabahladým,
Hasretin bitmesi ümidiyle
Göremedim her defasýnda
Yüreðimdeki dilekle…

Tahir Küçükerol

Sosyal Medyada Paylaşın: