Ennio Morricone

uzadý öyküsüzlüðü serüvenimizin
yaþanmamýþ güleç ahmak ýslatanlý
ayak bileklerimedek
çamurlara saplandýðým eskimemiþliklerden
geldimdi oysa
yatalak bir sona ermekte
bulutlar hareketliyken...

ucu açýk bir pazar günüydü kaldýrýmlar
bir çocuk parký bir saat kulesi
gücenmiþ bir güneþ
unutulmaya esir kaldýrým kenarý izmaritleri
þort giyinmiþ bir özlemeyi unutma baþlangýcý
sonu gelmeyecek sona ermenin
damlar da böyle aðlamaklý ve durgunken...

ayný anda kaç þehirdeyim bilmem
karýþýyor geceler birbirine
bir sokakta çocuk diðerinde ihtiyar
dudaðýmýn kenarýnda kalan aðrý
ve aðacýn bir yapraðý ilk balkonumda
son caddemde diðeri
ayaklarým adýmlarýma gözleri kapalýyken...

ince fikirli bir meltemde kaybolmalýydým
küçük harfli ve gri bir sevmekte sade
tül perdelerden görünen dýþarýsýna hemencecik
üstüne bir þey almayý unutmuþ bir çocuklukla hep
unutulmanýn bir köþesinde
ve bütün köþeleri unutmuþken...



kaðan iþçen...

Sosyal Medyada Paylaşın: