Sessiz Bir Çay Şairi

Dile pelesenk edip evveli ve ahiri,
Sükutu seçti diye onu dilsiz sandýlar.
Anlamadýlar nice insanlarýn kahiri.
Tam da sükut deminde çayý onsuz andýlar.
Ve sükutu kuþandý o anda çay þairi.


Bir misale ram oldu gönlüyle kalemiyle.
Nazýn girizgâhýna gönlünden gül döküldü.
Birleþti dudaklarý acý çayýn emiyle.
Sükutun kollarýnda gönlünden gen söküldü.
Sessiz sedasýz kaldý zamanda çay þairi.


Billurdan bakýþlarýn o yazdý öyküsünü.
Demlendi yüreðinde Leyla’nýn albenisi.
Derununda söyledi vuslatýn türküsünü.
Hüznünün remzi idi dem dem çaydanlýk isi.
Düþen bir yaprak oldu hazanda çay þairi.


Kimse bilmedi onu birkaç yârandan baþka.
Dudak büküp geçtiler yazdýðýný görenler.
Çay tenli þiirlerle iltimas geçti aþka.
Ýnsanlardan duyarlý idi buna örenler.
Bazen kendini sandý Fizan’da çay þairi.


Hüzündü aþinasý kimsesizlik deminde.
Rüyasýný süsleyen rüveyda Kafdað’ýnda.
Cümle sýrlarý ifþa olsa da kaleminde.
Sükut tutsaðý daim o sessiz aþk aðýnda,
Ömrünü sebil etti bu zanda çay þairi.
Ankara, 23.06.2014 Ý.K

Sosyal Medyada Paylaşın: